ارگانیسمی که می تواند روزانه یک میلیون ویروس بخورد - ساعت شیک

به گزارش ساعت شیک، گیاهانی وجود دارند که دوزیستان را هضم می نمایند، ماهی هایی که از جلبک ها تغذیه می نمایند و ویروس هایی که باکتری ها را آلوده می نمایند. با این وجود، در میان روابط بین شکارچی و طعمه رابطه ای وجود دارد که به سختی شناخته شده است و می تواند برای درک چرخه زندگی ضروری باشد. این رابطه Virivores یا ویروس خواران است. همان طور که از نام آن پیداست این ارگانیسم خود را با رژیم غذایی حاوی ویروس ها حفظ می نماید.

به گزارش ساعت شیک به نقل از ال پائیس، در حالی که این اصطلاح هنوز به طور رسمی وجود ندارد گروهی از پژوهشگران امریکایی دو گروه از میکرو ارگانیسم ها را کشف نموده اند که نه حیوان هستند نه گیاه و نه قارچ، اما باکتری های ساده نیز نیستند. در حالی که آنان اولین موجودات ویروس خواری نیستند که شناسایی شده اند، اما ظاهرا می توانند منحصرا با تغذیه از مواد ویروسی زنده بمانند و رشد نمایند.

طی سه سال گذشته گروهی از پژوهشگران دانشگاه نبراسکا ویروس ها را از دیدگاهی متفاوت مورد مطالعه قرار داده اند: نه به عنوان موجودات بیولوژیکی بیماری زا بلکه به عنوان مواد مغذی اساسی در چرخه زندگی. در کنار باکتری های آبزی ویروس ها فراوان ترین موجودات روی زمین هستند. با تعداد زیادی از آنان خوردن ویروس ها برای موجودات زنده امری طبیعی می باشد.

با این وجود، جان دلانگ زیست شناس دانشگاه نبراسکا کوشش نموده نشان دهد که دست کم دو نوع از موجودات واقعا ویروس خوار وجود دارند که می توانند تنها با رژیم غذایی حاوی ویروس زنده بمانند. دلانگ به ال پائیس می گوید: پیش تر چندین مطالعه مصرف ویروس ها را مستند نموده بودند. با این وجود، طبق یافته های ما این اولین بار است که مصرف ویروس خالص در این دو گونه نشان داده شده است.

دو گونه مورد مطالعه آبزی هستند: Paramecium bursaria و Halteria sp. این دو گونه مشکوک به خوردن ویروس بودند اگرچه معین نبود که آن گونه ها به طور تصادفی این کار را انجام می دادند. تیم تحت راهنمایی دلانگ آن دو گونه را در یک آزمایشگاه تحت شرایط کنترل شده مشاهده نموده است. بنابراین، در قطرات کوچک آب به دست آمده از یک حوضچه آنان مقادیر زیادی کلرو ویروس را آزاد کردند ویروس نسبتا بزرگی که کلروفیل جلبک ها را در دریاچه ها و مخازن آب شیرین در سراسر سیاره آلوده می نماید.

پس از 24 ساعت پژوهشگران قطرات آب را به دقت آنالیز کردند. نتایج آزمایش ها در نشریه علمی PNAS منتشر شد و نشان داد که در حضور هر دو گونه اندازه ویروس در آب تا 100 برابر کاهش یافت. آن چه که آنان باید تایید می کردند این بود که آیا ارگانیسم واقعا ویروس ها را خورده است یا خیر.

آنان با استفاده از تکنیک رنگ آمیزی (افزودن رنگ برای ایجاد کنتراست) تعدادی از ویروس ها را فلورسنت کردند. آنان سپس ویروس ها را مشاهده کردند و به این تخمین رسیدند که هر Halteria sp قادر به بلعیدن بین 10000 تا یک میلیون کلرو ویروس در روز بود. پس از 48 ساعت بیش تر قرار گرفتن در معرض ویروس آنان تایید کردند که جمعیت Halteria sp افزایش یافته بود در حالی که اندازه کلرو ویروس به شدت کاهش یافت. از نظر تعداد بار ویروسی تنها طی مدت دو روز 100 برابر شد در حالی که جمعیت پروتیستا (آغازیان) که به جز ویروس چیزی برای خوردن نداشت به طور میانه در همان بازه زمانی 15 برابر افزایش یافت.

دلانگ می گوید: ما فکر می کنیم که ویروس ها احتمالا بسیار مغذی هستند و سطوح بالایی از پروتئین و فسفر را دارند.

نتیجه مطالعه ای در خصوص ترکیب ویروس ها که چند سال پیش منتشر شد نشان داد که ویروس ها حاوی اسید های نوکلئیک، لیپید ها و اسید های آمینه هستند. در خصوص کلرو ویروس ها آنان می توانند حاوی کربن نیز باشند که از کلروفیل جلبک ها می دزدند.

جاشوا ویتز بوم شناس یکی از نویسندگان جدیدترین مقاله در خصوص آن چه در ویروس ها وجود دارد راهنمایی گروهی از پژوهشگران در موسسه فناوری جورجیا را بر عهده دارد و چندین مقاله در خصوص نقش موجودات ویروسی در چرخه زندگی منتشر نموده است.

ویتز به ال پائیس می گوید: ویروس ها اگر به وسیله میکروبی بلعیده شوند که آن را هضم می نماید و به ویروس آلوده نمی گردد به طور بالقوه مغذی هستند. به طور کلی، ویروس ها از مواد ژنتیکی (DNA یا RNA) ساخته شده اند.

از آنجایی که ژنوم های ویروسی نسبتا متراکم هستند و به علت این که مواد ژنتیکی غنی از فسفر هستند ویروس ها نسبت به میکروب های معمولی محتوای فسفر بیشتری دارند. بنابراین، آنان ممکن است یک امتیاز تغذیه ای داشته باشند.

این واقعیت که میکروارگانیسم هایی وجود دارند که ویروس ها را می خورند زیست شناسان را وادار می نماید تا آن چه را که در خصوص چرخه زندگی می دانند دوباره آنالیز نمایند. ویروس ها با آلوده کردن انواع موجودات زنده می ترکند و مواد آلی و مواد مغذی را در جو آزاد می نمایند. در حال حاضر، همان طور که ویتز اشاره می نماید این تحقیق گام مهمی در پیشبرد درک ما از روش هایی است که ذرات ویروسی در زنجیره غذایی میکرو ارگانیسم ها نقش دارند.

دلانگ هشدار می دهد که معین کمیت نقش ویروس ها به عنوان انتقال دهنده انرژی و مواد مغذی آسان نخواهد بود. با این وجود، او ظرفیت بالقوه زیادی را در این روند می بیند.

او می گوید: اگر یک تخمین تقریبی از تعداد ویروس ها، تعداد مژه ها و اندازه آب داشته باشید و این مقادیر را در یکدیگر ضرب کنید اندازه زیادی حرکت انرژی در زنجیره غذایی دریافت خواهید کرد. او تخمین می زند که موجودات موجود در یک حوضچه کوچک می توانند 10 تریلیون ویروس را در روز بلعند. اگر این شرایط در مقیاسی که ما فکر می کنیم ممکن است رخ دهد اتفاق می افتد باید دیدگاه مان را نسبت به چرخه جهانی کربن تغییر دهیم.