ماجرای مستندی که ساختن آن 19 سال طول کشید - ساعت شیک

به گزارش ساعت شیک، تهران (پانا) - علیرضا غفاری از فراوری مستند اینجا کن است، اینجا کن نیست گفت که ساختن آن 19 سال به طول انجامیده است.

به گزارش هنرآنلاین، علیرضا غفاری این روزها فیلم مستند اینجا کن است، اینجا کن نیست را به صورت آنلاین در سایت هاشور در حال اکران دارد. این فیلم که نمایشش ابتدا در گروه هنروتجربه در سینماها شروع شده بود، درباره جوانی از اهالی کن (از توابع شهر تهران) است که شیفته هنر سینماست.

غفاری در خصوص چگونگی شکل گیری ایده ساخت این فیلم که 19 سال طول کشیده است، گفت: سال 79 پس از اجرای نمایشنامه سیاوش به روایت من در جشنواره دفاع مقدس به همراه دوستان همکار به روستای کن رفتیم و آنجا توسط رامین راستاد با سیاوش شیری آشنا شدم با حافظه ای شگفت آور که تقریباً و بی اغراق تمام اطلاعات سینماگران دنیا را با حاشیه های آنان در ذهن داشت و این برای من بسیار جالب بود.

او ادامه داد: پس از آشنایی با او چندین ماه طول کشید تا من سنجش اطلاعات کنم و وقتی به دانسته های او مسلط شدم، تصمیم به ساخت پرتره سیاوش گرفتم و براساس دانش و اطلاعاتی که داشت، سوالاتی را طراحی کردم. پس از فیلمبرداری در بخش مونتاژ برمبنای صحبت های او درباره چهره های هالیوودی تصمیم گرفتم، تصویری از آن شخصیت ها در حال سوار شدن به یک وسیله نقلیه را کار کنم و در انتها نیز تصویر پیاده شدنشان از آن وسیله را بگذارم. برای این امر چیزی حدود 2 سال زمان صرف کردم و بیش از 240 فیلم از تاریخ سینمای دنیا را نگاه کردم؛ بعضی از این فیلم ها کیفیت خوبی نداشتند و یا این که تصویری که من می خواستم وجود نداشت. بنابراین از این انتها بندی صرف نظر کردم و تصمیم گرفتم در بخش انتها بندی از انیمیشن استفاده کنم. به همین دلیل با یک گروه انیماتور آشنا شدم و ایده ها مطرح شد، اما فینال کار بیشتر فانتزی شد و به جای این که به مفهوم دانش سینمایی فرد مورد نظر یاری کند، پاسخ برعکس داد. بنابراین از این انتها بندی نیز منصرف شدم. در همین حین سفری به خارج از کشور داشتم و مدتی ایران نبودم و راش های فیلمبرداری شده نیز گم شدند و از این ماجراها چند سالی گذشت تا این که در طی یک اسباب کشی، هاردی که اطلاعات در آن ذخیره شده بود پیدا شد و همین جریان و اتفاقات پیش آمده باعث شکل گیری انتها بندی موجود در فیلم شد.

غفاری هدف از ساخت این مستند را اینطور بیان نمود: سینما یک هنردنیای است که هواداران بسیاری در سراسر دنیا دارد که با جزئیات اطلاعاتی درباره آثار ساخته شده دارند. در واقع قدرت سینما اصل موضوع فیلم من است و این که این قدرت بی نظیر هنرهفتم در همه جای دنیا نفوذ نموده است و افرادی از هر صندلی اجتماعی و با هر میزان سطح سواد می توانند علاقمندی خود را دنبال نمایند.

این کارگردان در ادامه و در پاسخ به این سوال که تا چه اندازه جای ساخت چنین مستندهایی درباره سینما خالی است و ضرورت دارد که به آن پرداخته شود، گفت: بعنوان یک فیلمساز نمی توانم بگویم چه میزان ساخت این دست آثار ضرورت دارد، اما جالب است بدانید که در جشنواره فیلم برلین بخشی وجود دارد به نام فیلم هایی در خصوص سینما که آثار معروفی در این زمینه با موضوع سینما به نمایش گذاشته می شود. در سینمای ایران نیز فیلمسازانی بودند که در خصوص سینما فیلم ساختند. ماجرای فیلم من نیز هنر سینماست، که مانند هر پدیده دیگری برای آشنایی و اشراف بیشتر می شود درباره آن کار کرد. در واقع مستند وظیفه اصلی اش همین است که شما را به آن پدیده نزدیک تر می نماید. به طور مثال ما هنرمندان عظیمی در عرصه موسیقی داریم و با آثارشان آشنا هستیم، اما وقتی به آن ها نزدیک می شویم متوجه خواهیم شد که چرا این افراد عظیم هستند. سینما و بخصوص مستند در این بخش قدرت بسیار زیادی دارد که می تواند شما را به عنوان مخاطب در جریان چگونگی خلق این آثار ماندگار قرار دهد.

او اضافه نمود: ساخت چنین آثاری کاری بسیار سخت و عظیم و نیازمند داشتن دامنه وسیعی از پژوهش است. به طور مثال من می توانستم براساس اعتماد مطلق پیش بروم و زمانی برای پژوهش صرف نکنم، اما یافتن اطلاعات و آنالیز صحت و سقم صحبت های کاراکترم چیزی حدود یک سال و نیم به طول انجامید، پژوهش آیتم مشخص نماینده مستند است. ضرورت ساخت این آثار از این حیث غیرقابل انکار است، اما چگونگی شرایط برای ورود فیلمسازان و پژوهش موضوع از سوی آن ها اهمیت ویژه ای دارد.

غفاری همچنین در پایان این گفت وگو درباره سایر فعالیت های خود نیز شرح داد: دو فیلمنامه در دست دارم که یکی فیلم سینمایی دوگوشواره برای میرغضب نام دارد و در خلاصه موضوع آن می توانم بگویمنان حرام نتیجه مطلوب نخواهد داشت. ماجرای فیلم به ابتدای حکومت پهلوی برمی شود و کار سخت و سنگینی خواهد بود و دیگری مستندی است به نام آخرین نفر که امیدوارم بتوانم تولیدشان کنم.