سفرنامه شیراز: سفر کاری - ساعت شیک

به گزارش ساعت شیک، این اثر را یک شرکت کننده برای هزارویک سفر (مسابقه سفرنامه نویسی خبرنگاران -1401) ارسال نموده و در مجله گردشگری خبرنگاران منتشر شده است.

مدت ها بود به خاطر شرایط کاریم که داور هستم، برای رفتن به مسابقات از اتوبوس استفاده می کردم. هم ارزان بود، با توجه به حقوق کم من و هم مسیر بندرعباس به شیراز ایستگاه درستی نداشت و معلوم نبود مسافر یا ماشین باشد.

اوایل اتوبوس برایم جذابیت و تازگی داشت، ولی رفته رفته هر وقت سوار اتوبوس می شدم، خودم را به مرگ نزدیک تر احساس می کردم.

تکان های ناگهانی که می رفت، اتوبوس از شانه جاده منحرف گردد، ولی یهو می پرید تو جاده. در تمام طول مسیر در ذهنم چند بار توبه می کردم، به اشتباهات فکر می کردم و قول می دادم جبران کنم، نذر می گرفتم که به ازای صد صلوات سالم برسم یا به آخرین خاطره با خواهرم فکر می کردم که آیا دوباره می تونم ببینمش یا نه؟

این ها احساسات همیشگی من بود! آخرین باری که رفتم، اواخر خردادماه بود، بعد از 9 ساعت ما هنوز نرسیده بودیم.

سرپرست دائم زنگ می زد و من می گفتم نزدیکم. بالاخره بعد از 12 ساعت که تاخیر داشت، من رسیدم شیراز. جلو کاراندیش پیاده شدم.

شهر شیراز برای ما بندری ها همواره شهر دلخواه بوده و یکی از آرزوهای همه ما این است که یک خانه آنجا داشته باشیم، هم به خاطر هوای خوبش و هم مردمان مهربانش.

وقتی رسیدم 12 شب بود. خیابان ها خنک و خلوت بود. اولین تاکسی سوار شدم و گفتم خیابان لطف علی خان کوچه دوازده.

راننده گفت: کاکو سوار شو…آدرسو رو بلدم. خودم می رسونمت.

اول فکر کردم قصد دست انداختن منو داره. ما به آدرسمون رسیدیم، اما اون منطقه پر از کوچه پس کوچه های تنگ و باریک و حتی برخی تاریک بود. از برخی کوچه ها بوی دلپذیر یاس می اومد. از برخی هم بوی تند ادراری کهنه!

بعد از کلی گشتن، منو راننده متوجه شدیم گم شدیم؛ یعنی هتل سنتی موردنظر را نمی تونیم پیدا کنیم، چون اونجا پر از این هتل های سنتی بود.

یک ساعت گذشت و راننده با چمدان من و من پشت سرش از این کوچه به اون کوچه می رفتیم؛ خسته بودم و گشنه و تشنه. احساس ترس مرموزی از آقای راننده داشتم. قلبم تند می زد. به کوچه ها با دقت نگاه می کردم که اگه خواست مزاحمت ایجاد کنه، از کدومش بهتر می تونم فرار کنم!

ذهنم پر از تاریکی و بدبینی بود. یه لحظه خواستم یه گوشه دیوار آجری قدیمی بشینم و گریه کنم برای سرنوشت خودم. چرا زندگی انتخاب دیگه ای جز داوری بهم نداد؟ من دانش آموز درس خونی بودم که هدفم تو زندگی علمی بود نه یک زندگی ورزشی؛ ولی حالا ساعت یک شب اینجا بودم.

هر وقت شرایط سخت می شد، این فکرها تمام ذهنمو بغل می کرد و به من سرکوفت می زد. ولی یادم اومد که من توافق کردم با خودم که سرنوشتمو بپذیرم و ستیز درونی نکنم.

صدای راننده رو شنیدم؛ اوناهاش اون هتلوعه. ما رسیدیم.

تشکر کردم و از در بازش وارد شدم.